مردی خسته ،تنها
برساحل نشسته
ضرب را در دستمالی پیچیده و پارچه ای در حلقومش فشرده
ناراحت است ، شاکی است
از مافیای مواد سخن می گوید
اما من شاید این راقبول نداشته باشم
شاید او شکستهایش را نمی خواهد پذیرفت
اما از عشق همسرش می گوید که او را در روزها سخت ترک نکرده است
دو سه پیک به او تعارف می کنیم
شارژ می شود و از هر دری برای ما می خواند
می پرسم چرا سازت را در دستمال پیچیده ای
می گوید ساکت
خطرناک است !!!
با این که بر ساحل نشسته ام اما دلم گرفته
نه شادم و نه خندان
شاید اکنون به دریا زدن پیک شادی را برایمان بیاورد
خوب که حس می کنم
در اعماق وجودم چشمه ی نیمه جانی از امید هنوز می جوشد
امیدم زنده است
به زودی عشق آزاد می شود و هنر از حبس ابد به مرخصی خواهد آمد
ای کاش از گذشته پند می گرفتیم
ای کاش شعورمان بیشتر می شد
شایدهم خداراشکر
من یک وبلاگ دارم